1. Ndoto Arhdi.

Ból, który opisuje się w książkach nie jest taki jak ten. On jest wyjątkowy, bo zmieszany. Cierpisz zarazem z bólu fizycznego i psychicznego. Czułeś kiedyś coś takiego? Nie? Masz szczęście. I lepiej, żebyś czegoś takiego nie poczuł. Uwierz mi, mogą się stać dwie rzeczy: jedna tragiczna, druga jeszcze bardziej.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
- Nie! - wrzasnął Mfalme. Hofu zatopił pazury w jego miękkiej sierści i zaśmiał się.
- Widzisz, przyjacielu. Mówiłem, że mam nad tobą przewagę? Nie słuchałeś mnie... - rzekł, delektując się widokiem sparaliżowanego znajomego. Czekoladowy przewrócił się na drugi bok, sycząc z bólu. Zastanawiał się, czy jest tak jak w opowieściach. Że umierającemu w jednej sekundzie całe życie miga przed oczami. Zanim zdążył się przekonać, na jego grzywę opadł łeb Angani. Nie był już taki jak przedtem - pokrywała go sadza, odchody, strupy i krew. Lwica spojrzała na Mfalme słabym wzrokiem.
- Kochanie...zajmij się maleństwem... - powiedziała, z trudem łapiąc oddech. Brązowy natychmiast poderwał się na łapy i przyciągnął partnerkę do siebie. Zanim jednak zdążył wyszeptać ,,Nie'' Hofu skoczył na lwicę i w ułamek sekundy rozszarpał ją. Król natychmiast rzucił się na przeciwnika, ale złoty był szybszy. Złapał słabe już ciało za kark i rzucił nim o ścianę. Minęło jeszcze dziesięć sekund od uderzenia. Następnie wyzionął ducha. Hofu zaśmiał się złowieszczo.
- Piąty dzień wojny, a ty już taki słaby byłeś? Nie spodziewałem się...teraz przynajmniej rzeź niewiniątek została zakończona - uśmiechnął się pod nosem i ryknął ogłuszająco. Lwy z jego stada natychmiast zebrały się pod skałą. Lew chrząknął.
- Zwycięstwo! - warknął. Poddani również odpowiedzieli mu rykiem.
- Teraz, według prastarego prawa, Moyo Arhdi należy teraz do Ndoto Arhdi. Należy do mnie. Będziecie mogli tu polować, w ostateczności mieszkać. Podoba się, kochani? - zapytał z chytrym uśmieszkiem na pysku. Ujrzał liczne skinięcia głowami. Uśmiechnął się z satysfakcją. Nagle usłyszał jęk. Zaniepokojony tym, że nie wytępił wszystkich mieszkańców wszedł do jaskini. Nie ujrzał żadnego lwa. Już chciał zawrócić, gdy w rogu ujrzał lwiątko. Prychnął.
- Jeszcze ty... - westchnął, wyciągnął pazury i...zatrzymał się. Nie wiedział potem dlaczego, ale złapał lwiątko za kark i posadził sobie na grzywie, po czym uśmiechnął się.
*
- Tato! - po równinach Ndoto Arhdi rozległ się na swój sposób delikatny krzyk młodej lwiczki. Hofu podszedł do ciemnej i uśmiechnął się.
- No co tam. - rzekł i usiadł obok przybranej córki. Hewa zaśmiała się i przytuliła do ojca.
- Są jeszcze jakieś lwiątka na sawannie...chciałabym się pobawić... - powiedziała z lekkim zniechęceniem. Złoty pokiwał z zamyśleniem głową.
- Jasne. Pełno. Możesz iść, jeśli chcesz - podniósł się z ziemi i polizał małą - Biegaj.
Brązowa natychmiast wyrwała się z objęć lwa i popędziła na sawannę. Nie miała pojęcia, że Hofu nie był jej prawdziwym ojcem.
- Spadaj stąd! - Hewa usłyszała krzyk, a jej oczom ukazało się czekoladowe lwiątko o szmaragdowo-zielonych oczach. Uśmiechnęła się, robiąc krok ku młodemu samcowi. Ten jednak warknął ostrzegawczo.
- Powiedziałem coś? - syknął i machnął nerwowo ogonem. Lwica prychnęła.
- Taki jesteś przyjemny dla księżniczki? - powiedziała z zarozumiałością. Lewek jednak nie ustąpił i przybrał pozę do skoku. Hewa cofnęła się z niepokojem, samiec jednak wybuchnął śmiechem.
- Boisz się? Możemy się zabawić...ciekawe, jak u ciebie z samoobroną co? - powiedział i już miał skoczyć na księżniczkę, gdy sam został przygnieciony. Spojrzał do góry. Siedziała na nim jego dziewczyna, Huzuni*. Lewek ryknął żałośnie, po czym zrzucił młodą z grzbietu. Huzuni zaśmiała się kpiąco Gdy zauważyła Hewę, wyciągnęła pazury.
- Spadaj od mojego chłopaka, debilko. Balto, idziemy! - prychnęła i przysunęła się bliżej do lewka. Brązowa jednak zdążyła skoczyć między zakochanych i uśmiechnęła się.
- Próbuję nawiązać znajomość. Hewa jestem - wyciągnęła łapę do Huzuni, ale ta odtrąciła ją jednym ruchem ogona.
- Nie potrzebujemy...znajomych, jak to ujęłaś. Mamy siebie... - szepnęła i polizała Balto po pysku, ale ten odepchnął ją od siebie.
- Potrzebujemy... - rzekł i uśmiechnął się do księżniczki. Lwiczka odwzajemniła uśmiech.
- Świetnie. Ja muszę już iść - rzuciła Huzuni i skierowała się w stronę swojej jaskini. Balto uśmiechnął się na widok odchodzącej lwiczki.
- To jest twoja dziewczyna? - powiedziała Hewa i rzuciła lwiątku pytające spojrzenie. Balto skrzywił się.
- Nie do końca. Jesteśmy zaręczeni, ale to nie ma związku z...no wiesz. ,,Tym czymś''. - westchnął i usiadł na przypadkowej skałce. Ciemna uśmiechnęła się.
- Rozumiem. Gdzie mieszkasz? - zapytała, chcąc szybko zmienić temat. Balto podniósł głowę i rozejrzał się po sawannie.
- Właściwie to...wszędzie. Nie mamy domu. Znaczy ja, moja siostra i mama. Tata nie żyje - burknął pod nosem i zmrużył oczy.
- Mhm. Ja mieszkam w Jaskini Królewskiej...to chyba wiesz, zresztą - rzekła, a jej usta wykrzywiły się w uśmiech. Nagle usłyszeli ryk.
- Ja...muszę iść...żegnaj, Hewo - powiedział Balto i popędził w stronę źródła ryku. Zanim Hewa zdążyła wyszeptać ,,Pa'', także musiała iść do domu. Lwiczka spuściła głowę i podeszła do Jaskini Królewskiej. Miała nadzieję, że jeszcze zobaczy Balto...
_________________________________________________________
• Rozdział wyszedł beznadziejnie. Nudny i taki ,,nieklimatyczny'', ale następne już będą ciekawsze ^^
• Podoba wam się wygląd bloga? Długo się nad nim męczyłam, zmieniałam to i tamto, aż w końcu uzyskałam ostateczny efekt.
• Dzięki za komentarze pod poprzednim postem. Szczerze - nie spodziewałam się, że aż tyle osób(jak na prolog, to jednak dużo...)go skomentuję. Dzięki wielkie oWo